Afbeelding 1

Afbeelding 2

Lieve Conny

dinsdag 24 januari 2012

Maandag 16 januari j.l. zou je 75 jaar zijn geworden.

Vandaar dat ik op deze eerste echt koude winterdag van het jaar met een bos bloemen naar je graf in Leusden ben gereden.

Luisterend naar een CD van jou kwamen veel herinneringen naar boven. Ik denk dat ik 15 jaar moet zijn geweest toen ik jouw eerste single ‘Ninotcka’ kocht. Vanaf dat moment had je er een grote fan bij, want het bleef niet bij die ene single. Zodra er weer een nieuwe single uit kwam rende ik naar de platenzaak van der Wal in de Diezerstraat in Zwolle om deze te kopen. Vanaf dat moment begon ik in iedere platenzaak waar ik kwam stiekem jouw platen vooraan te zetten in de rekken!

De volgende stap was, samen met ene Rick Welle uit Den Haag, het opzetten van een heuse fanclub voor jou. De allereerste ontmoeting met jou, die hiervan het gevolg was, staat me na al die jaren nog steeds helder voor de geest. In een hotel vlakbij het station in Den Haag stonden wij als 2 zenuwachtige pubers in eens oog in oog met onze ster! Vanaf die tijd was ik druk bezig met het schrijven van stukjes voor het fanclubblad ‘Zeg maar Conny’ dat eens in de 3 maanden door ons werd uitgegeven. Dit blad knutselde ik op de zaak van mijn vader zelf in elkaar. Zelf alle stencils typen en vervolgens het geheel op een stencilmachine afdraaien. Voordat het blad naar tevredenheid klaar was, zaten mijn handen, kleren en de machine helemaal onder de stencilinkt. De fanclub groeide gestadig, maar een groot succes is het nooit geworden. Vanaf het moment dat ik middenin mijn eindexamenperiode zat, had ik geen tijd meer en ben ik ermee gestopt.

Het contact met jou bleef en groeide al snel uit tot vriendschap. Regelmatig reed ik als 18-jarige jongen, net in het bezit van mijn rijbewijs, met de Mercedes van mijn vader van Zwolle naar Hoevelaken. Zeker toen ik zelf zanger wilde worden en toegelaten werd tot de Haagse Akademie voor Podiumvorming stond je mij met raad en daad bij. Je hielp mij bij mijn repertoirekeus en ik kreeg regelmatig nummers die jij toegestuurd had gekregen en niet geschikt voor jezelf vond. Je hebt zelfs mijn vader nog eens geadviseerd om te stoppen met de toelage die ik kreeg, want je vond dat het mij te makkelijk werd gemaakt. Ik was een verwend jongetje, dat moest leren zelf te vechten, ook al betekende dat armoe in het begin, want dat vormde je als artiest. Eerlijk gezegd had je natuurlijk gelijk. Ondanks dat heb ik een aantal jaren als zanger gewerkt, veel radiowerk gedaan, heb zelfs met het beroemde Metropool Orkest mogen werken en heb een eigen theaterprogrammaatje gehad. Toch ben ik op een gegeven moment gestopt omdat ik niet echt doorbrak en tot de conclusie kwam dat ik toch niet het talent was waar Nederland op zat te wachten. De jaren die volgden zagen wij elkaar niet vaak, maar hielden toch altijd contact. Inmiddels was jij uitgegroeid tot één van de grootste en meest geliefde zangeressen van ons land! Bij ieder nieuwe LP (later CD) stond ik nog steeds als eerste bij de platenzaak. Toen ik jaren later naam begon te maken als publiciteitsman voor speelfilms en later door mijn werk als castingdirector, kregen wij weer regelmatig contact.

In al jouw radioprogramma’s die je presenteerde voor Radio Gelderland, Radio Utrecht, Radio Noordzee en Radio Den Haag, ben ik wel een keer te gast geweest. Ja, en toen kwam het moment dat je man Ger, je grote liefde, steun en toeverlaat overleed. Een gigantische klap, maar ondanks het verdriet en gemis ging je door.

Onze band werd weer hechter en toen ik plotseling geconfronteerd werd met een giga burn-out en maandenlang was uitgeschakeld, stond jij als eerste voor de deur met een grote bos zonnebloemen. Je hebt talloze hits op je naam staan, in de 70er en 80er jaren was je één van de best verkopende Nederlandse artiesten en zat volop in het werk! Maar in de 90er jaren was het geleidelijk aan allemaal wat minder geworden. Met veel plezier presenteerde je echter programma’s voor diverse regionale radiostations en met name je programma ‘Thee met Conny’ bij Radio Noordzee was razend populair. Je hoefde ook niet meer zo nodig het hele land door te reizen om je vervolgens in de keuken van een kroeg of plaatselijke feesttent temidden van de biervaten en frituurpannen om te moeten kleden in je galajurk!

Dat soort optredens zag je niet meer zitten en je had groot gelijk.

Je 40-jarig jubileum kwam in zicht en je vond terecht dat dit niet ongemerkt voorbij mocht gaan. Samen hebben wij dan ook je grote ‘Jubileum Concert’ georganiseerd op 30 september 2001 in het Kurhaus in Scheveningen. Begeleid door een grote Belgische band zong je al je grote hits. Aan het eind van dit fantastische concert kreeg je uit handen van de Haagse burgermeester een Koninklijke onderscheiding opgespeld. Wij maakten meteen plannen om het seizoen erop met dit concert een theatertoer door het land te gaan maken. Daarnaast wilde ik ook nog dolgraag een theaterprogramma met je maken waarin geen plaats zou zijn voor al je hits, maar waarin je aan de vleugel begeleid door je goede vriend Gregor Bak, nummers zou zingen van o.a. Piaf, Brel en Brecht. Al maanden had je echter last van, zoals je het zelf noemde, ‘pijn in mijn flanken’. Pijn die ondanks behandelingen bij de fysiotherapeut maar niet weg gingen. Ik weet nog dat ik op 16 januari 2001, de dag dat je 65 jaar werd, ondanks dat je je niet goed voelde, bij je op de koffie was in Leusden. Plotseling stond een cameraploeg van de Belgische t.v. voor de deur! Jo de Poorter van het populaire VTM-programma ‘De Rode Loper’ kwam je met een enorme bos bloemen feliciteren met je 65ste verjaardag! Een enorme verrassing. Tja, in België weten ze hoe ze hun ouder wordende sterren moeten eren!

Niet lang na je 65ste verjaardag werd duidelijk dat je longkanker had in een vergevorderd stadium. Een gigantische schok en klap! Voor jou maar ook voor de mensen die van je hielden. Behandelingen en chemokuren mochten niet meer baten en op 7 april 2001 ben je plotseling overleden. De Telegraaf opende de krant met de kop ‘Conny Vandenbos, de zangeres met de gouden stem is overleden!’

De NCRV heeft de dag waarop je ín stilte begraven bent het programma dat Annemiek Schrijver rond jouw jubileum had gemaakt opnieuw uitgezonden. De Tros kwam meteen met het programma ‘Op volle toeren’ met al je grote hits. Paul de Leeuw opende een paar dagen later zijn programma met een gigantische glazen bak met honderden rode rozen en alle kranten en bladen kwamen met het bericht van jouw tragische onverwachte dood.

Nu 10 jaar later, mis ik je nog steeds! Ik ben niet de enige, want nog steeds heb je een grote schare trouwe fans. Het is jammer dat het grote publiek je alleen kende van de grote hits en niet wisten dat je daarnaast vele albums hebt volgezongen met de meest ontroerend mooie liedjes. Gelukkig heeft Marc Bijlsma na je overlijden een speciale website voor je gebouwd (www.connyvandenbos.com) waar niet alleen een complete discografie op te vinden is maar ook je complete biografie en tal van foto’s. Op dit moment wordt er door Rop Janze, Marc Bijlsma en Corita van Nes, een drietal dat er alles aan doet om de herinnering aan jou levend te houden, gewerkt aan een fanmiddag op zaterdag 7 april a.s., de dag dat je 10 jaar geleden overleed.
En nog steeds zet ik, als ik de kans krijg, je CD’s stiekem vooraan in de platenzaken waar ik kom! Lieve Con, je bent nog niet vergeten!

Trots op Nederland?

zaterdag 14 januari 2012

Nee, ik bedoel niet die splinterbeweging die ene mevrouw Verdonk jaren geleden in een zich zelf totaal overschattende bui heeft opgericht en die inmiddels, volkomen terecht, al weer ter ziele is gegaan. Nee, ik stel mezelf de laatste tijd regelmatig de vraag of ik nog trots op ons land ben.

Vijfentwintigjaar geleden zou ik zondermeer volmondig ‘ja’ hebben gezegd.

De laatste jaren echter is die trots behoorlijk aan het afbrokkelen.

Eén van de redenen is de manier waarop wij hier in Nederland de laatste jaren omgaan met de asielzoekers.

Natuurlijk ben ik het er mee eens dat er strikte regels moeten zijn en dat wij niet iedereen met open armen in ons land kunnen verwelkomen. Maar kun je al die mensen die onder kommervolle omstandigheden in een land leven, waar geen werk, geen voedsel en dus geen toekomst is voor hun kinderen kwalijk nemen dat ze graag naar het rijke Nederland en omringende landen willen? 

Ja, ik zeg bewust ‘rijke’, omdat wij ondanks de crisis, ons gemopper, geklaag en gekanker nog steeds in een rijk land leven.

En wat te denken van die mensen die in een land leven waar een afschuwelijk regime heerst en waar ze om hun geloof, hun seksuele geaardheid en hun politieke mening vervolgd worden, de kans lopen om voor jaren in de gevangenis te belanden of erger nog met de dood bedreigd worden?

Nee, ik weet het, wij hebben voor al die mensen geen plaats, maar ik begrijp hun wel. Toch ben ik van mening dat wij meer kunnen doen.

Maar ja, zolang de heer Wilders, de VVD en het CDA in de tang heeft en zij moeten dansen naar zijn pijpen, hebben wij geen schijn van kans dat er een humaner beleid komt. Neem nu de affaire Mauro. Deze 17-jarige Angolese jongen werd op negenjarig leeftijd, tegen zijn wil, door zijn ouders op het vliegtuig naar Europa gezet vanwege de vreselijke toestanden in Angola.

In Nederland wordt hij eerst een tijdje opgevangen door zijn halfzus, die hem een half jaar later naar het politiebureau brengt om asiel aan te vragen.

De eerste maanden wordt hij ondergebracht bij een pleeggezin in Budel en

daarna wordt hij liefdevol, tot op de dag van vandaag, opgevangen door zijn huidige pleegouders. Mauro is hier opgegroeid, voetbal is zijn grote hobby, hij traint met zijn vrienden bij SV Oostrum. Hij volgt een ICT-opleiding op het ROC in Venray, maar weet niet zeker of hij zijn opleiding kan afmaken. In 2003 heeft Mauro asiel aangevraagd en in 2007 is hij uit geprocedeerd. Twee jaar later vraagt hij een verblijfsvergunning aan op basis van artikel 8 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM), dat het recht op het uitoefenen van een gezinsleven beschermd. De IND wijst de aanvraag af. Mauro gaat hiertegen in beroep. De rechtbank van Amsterdam geeft Mauro gelijk en verklaart het beroep in 2010 gegrond. Maar Minister (Hard)Leers legt zich niet bij deze beslissing neer.

Mauro heeft absoluut geen toekomst in Angola. Hij weet dat hij het niet zal redden in zijn eentje. Hij spreekt de taal niet meer en is totaal vervreemd van zijn familie waarmee hij al 9 jaar geen contact meer heeft. Door zijn opvoeding in Nederland is Mauro een heel ander mens geworden dan zijn leeftijdgenoten in Angola. Dankzij zijn pleegouders heeft hij eindelijk een thuis gevonden. Hij voelt zich hier zichzelf, hij heeft de opvoeding en liefde gekregen die hij daar nooit zal hebben of krijgen. De kansen die hij hier gekregen heeft, heeft hij met beide handen aangegrepen. Hij wil niets liever dan hier verder bouwen aan zijn toekomst.

De afgelopen maanden heb je alle commotie zowel in als buiten de Tweede Kamer op t.v. en in de dagbladen kunnen volgen. Half Nederland kwam in verzet tegen de uitzetting van Mauro. Ondanks dat heeft de regering besloten dat Mauro geen verblijfsvergunning krijgt. Als doekje voor het bloeden mag hij hier in Nederland de toekenning van een studentenvisum afwachten. Slechts een tijdelijke oplossing want zodra hij klaar is met zijn studie wordt hij toch alsnog het land uitgezet! Kijk, de houding van de VVD verbaast mij niet. Natuurlijk is er een gedeelte van de achterban die vindt dat Mauro een verblijfsvergunning moet krijgen, maar het merendeel is bikkelhard en doet precies wat Wilders zegt. Natuurlijk doet het CDA hetzelfde, maar hier heb ik veel meer moeite mee! De ‘C’ staat voor Christelijk en één van de betekenissen van dat woord is liefde voor de medemens. Met name om de medemens die het minder heeft of in de problemen zit de helpende hand te bieden. Voor mij is het ook een synoniem voor ‘sociaal gedrag’.

Het CDA zou zich moeten schamen en meteen de ‘C’ uit hun naam moeten schrappen!

Mauro is helaas niet de enige, want er zijn in totaal zo’n 75 soortgelijke schrijnende gevallen van minderjarige asielzoekers. Kinderen die al jaren aan het lijntje worden gehouden door een falend beleid van de overheid. Het wordt tijd dat Nederland bikkelhard op de vingers wordt getikt door Brussel voor dit inhumane beleid!

Er wordt gepleit voor een Generaal Pardon voor al die kinderen, maar ja ik vrees dat dit er niet zal komen met deze marionettenregering! Ook ligt er een initiatief wetsvoorstel van de PvdA en de Christenunie dat minderjarige asielzoekers die al acht jaar in een procedure zitten door toedoen van een falende overheid automatisch een verblijfsvergunning geeft. Het idee hierachter is om kinderrechten in de asielwetgeving te verankeren. Op deze manier wordt er meteen duidelijkheid geschapen bij omstreden procedures, zoals bij Mauro, de Afghaanse Sahar en al die andere minderjarige asielzoekers.

Dat zou een stap in de goede richting zijn, want op dit moment moeten wij

ons als welvarend en rijk land schamen dat wij zo met kinderen omgaan! 

Hier zakt mijn broek van af!

dinsdag 3 januari 2012

HIER ZAKT MIJN BROEK VAN AF! Bezuinigen, bezuinigen, bezuinigen!

Je hoort de laatste maanden niets anders.

Ik weet het wel, in deze barre tijden zullen wij de broekriem moeten aan halen. Het kan niet anders, dat weten wij natuurlijk, diep van binnen, allemaal. Niemand ontkomt eraan.

Al hoewel, dat blijkt niet waar te zijn!

De transfertijd voor voetballers is al weer enige maanden voorbij met als gevolg dat de miljoenen-contracten je de afgelopen maanden weer om de oren vlogen. Hoezo bezuinigen? Daar hebben ze in de voetbalwereld nog nooit van gehoord! Ik vrees dat er zelfs voetballers rondlopen die niet eens weten hoe je dit woord schrijft.

Ach, waar is toch de tijd gebleven dat een voetballer nadat hij gestopt was met zijn verdiende kapitaal een sigarenzaak begon, de herenmode in ging of de kantine van een voetbalstadion ging bestieren? Ach natuurlijk, ik weet het wel, die tijd is definitief voorbij en dat is maar goed ook. Maar net zoals mijn slager altijd zegt ‘mag het een onsje meer zijn’, zeg ik nu tegen onze voetbalhelden ‘mag het een miljoentje minder zijn’? Of beter gezegd, een paar miljoentjes?

Ik vrees echter dat ze meteen beginnen te piepen, in opstand komen en de bal neer leggen. Ze schijnen het namelijk heel normaal te vinden om moeite- en zelfs schaamteloos regelmatig op één dag meer geld uit te geven dan waar iemand met een minimuminkomen een jaar van moet leven. Arme Yolanthe zou een rolberoerte krijgen als haar Wesley met de boodschap thuis zou komen dat ze voortaan van een paar miljoentjes per jaar minder zouden moeten zien rond te komen. Nee, ik denk dat niet alleen zij maar al die verwende voetballertjes met hun nog meer verwende vrouwtjes massaal in opstand zouden komen en met spandoeken (uiteraard ontworpen door Jan des Bouvrie) de P.C.Hooftstraat op zouden gaan. Uiteraard gekleed in de nieuwste designkleding en getooid met een Prada-, Louis Vuiton- of Chaneltas waarmee ze de tegenstanders te lijf kunnen gaan.

Wat zou het fantastisch zijn als onze voetballers het initiatief zouden nemen om uit solidariteit met de minder bedeelde medemens bijvoorbeeld 15% van hun salaris in een speciale pot te doen.

Van al die miljoenen die dat oplevert zou de Ouderenzorg kunnen profiteren. Of de zorg voor onze Verstandelijke Gehandicapten en zo weet ik nog wel een aantal instanties die een steuntje in de rug kunnen gebruiken.

Al die groepen die door de bezuinigingen van het Kabinet in de problemen dreigen te komen. Wat zou dat een fantastisch initiatief zijn!

Maar ja, de mogelijkheid dat ze hiertoe bereid zouden zijn is net zo groot als de mogelijkheid dat Pasen en Pinksteren op één dag zullen vallen. Echter omdat het in nagenoeg alle landen ter wereld crisis is zouden alle voetbalclubs ook gezamenlijk kunnen besluiten vanaf nu te stoppen met het betalen van die belachelijk hoge transferbedragen.

Want hierdoor raken de voetbalclubs in de financiële problemen en moeten ze voor steun aankloppen bij de gemeentes. Simpelweg omdat ze hun broek niet meer kunnen ophouden.

Tsjongejonge en dan is de bal weer rond, want wie draait weer op voor de rekening?

Juist, de belastingbetaler!

En hier zakt mijn broek van af!

Harry en Olga
Harry en Olga

Lieve Olga

woensdag 21 december 2011

Tot het moment dat jij door Joop gevraagd werd als producent en ik als castingdirector van ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’. Samen hebben wij aan de wieg gestaan van de eerste Nederlandse Soap! Het eerste jaar was er veel kritiek! Terecht, want wij hadden in Nederland totaal geen ervaring met soap. Wij vonden het niet terecht dat de kritiek hoofdzakelijk de acteurs betrof, want op alle fronten, zowel voor als achter de camera, was er het nodige aan te merken. Maar ja, de kijker let toch in eerste instantie op de acteurs.

Wij hebben ons niet van de wijs laten brengen en samen met het hele team zijn wij er tegenaan gegaan!

Niet zonder resultaat want al snel zag je niet alleen de serie groeien maar ook de kijkcijfers schoten snel omhoog. In het begin kregen wij nogal eens ‘nee’ te horen van bekende en ervaren acteurs/actrices. Sommigen gingen zelfs zo ver dat ze zeiden dat ze liever in de WW gingen dan een rol in GTST te accepteren!

Maar onverdroten zijn wij doorgegaan. Ik weet nog hoe blij wij waren toen een gerenommeerde actrice als Truus te Selle ‘ja’ zei tegen een grote rol!

En ja hoor, als het eerste schaap over de dam is dan volgen er meer! Acteurs die eerst ‘nee’ hadden gezegd begonnen plotseling uit zichzelf aan de telefoon te hangen met de mededeling dat de kwaliteit zo vooruit was gegaan en met de vraag of ik alsjeblieft aan ze wilde denken als er interessante nieuwe rollen kwamen.

Vanaf dat moment ging het veel makkelijker en kon niemand meer om het gigantische succes van GTST heen. Door cast en crew werd je vaak ‘het O.M.’ genoemd, verwijzend naar het Openbaar Ministerie’. Deze bijnaam kreeg je omdat je als een soort moederkloek bovenop de productie zat en de touwtjes stevig in handen had. Dat betekende ook dat je voor je acteurs vocht en altijd voor ze klaar stond. Wat hebben wij samen veel uren doorgebracht met het bespreken van de rollen en de casting daarvan.

Als er één is in het vak waar ik veel van geleerd heb dan bij jij het wel. Jij hebt mij geleerd hoe een rol en personage te benaderen, hoe naar mensen en karakters te kijken, hoe je mensen in kunt delen in archetypes enz. enz.

Je durfde ook risico’s te nemen, durfde ook regelmatig bij twijfel op mijn mening af te gaan. Met name met de kleine gastrolletjes kon het wel eens gebeuren dat een acteur een beetje tegen viel. Uiteraard kreeg ik dat meteen te horen, want dat was onze afspraak, maar vaak kwam je dan wel met verzachtende omstandigheden.

De regisseur had er meer aandacht aan moeten besteden, de tegenspeler had zijn of haar dag niet of het opnameschema was enorm uitgelopen en daardoor veel stress op de set. Je was als geen ander loyaal, gaf altijd je eerlijke mening en was recht door zee! Geloof me een verademing in ons vak.

Donderdagmiddag was altijd onze vaste middag om op jouw kantoor de nieuwe scripts en rollen te bespreken. Aan het eind van de middag, als wij klaar waren, was steevast je vraag: ‘Har, nog even tijd voor een kopje thee?’ Niks geen thee, want wij dronken dan stiekem whiskey uit een theekopje! Al te vaak bleef het niet bij één kopje. Wij zijn ook regelmatig samen uit eten geweest, natuurlijk altijd onder het mom dat er wat besproken moest worden, maar ik heb dierbare herinneringen aan onze gesprekken tijdens deze etentjes. Je werd vaak ‘de moeder van de Nederlandse soap’ genoemd.

Dat was je ongetwijfeld ook, maar je was zoveel meer! Je hebt een belangrijke bijdrage geleverd aan talloze speelfilms en t.v.series en mede dankzij jou floreert het t.v.drama de laatste jaren beter dan ooit.

De laatste jaren hadden wij helaas weinig contact. Jij kreeg meer en meer te maken met de beperkingen die die vreselijke longziekte je lichamelijk begon op te leggen. Ik kreeg 6 jaar geleden te maken met ernstige hartproblemen die de aanleiding waren om ons bureau te verkopen en te stoppen met werken.

Toch hadden wij het afgelopen jaar af en toe via mail en Facebook contact. Ik zou als ik weer in Nederland was bij je komen lunchen. Helaas het is er niet meer van gekomen. Ook de bloemen die ik van plan was te komen brengen op 10 januari a.s., de dag dat je 65 zou worden, een paar maanden voordat ik dezelfde leeftijd zou bereiken, gaan niet door.

Lieve Ol, het was een voorrecht om met je te hebben mogen werken, ik heb veel van je geleerd en veel aan je te danken! Je was een geweldig mens en ik zal nog vaak met warme gevoelens en herinneringen aan je denken!